New Yorkse wet tegen lichaamsdiscriminatie heeft maar langzaam effect in de danswereld
Op de foto: plus size dansgezelschap Pretty Big Movement
BODYSHAMING | In mei 2023 ging in New York een nieuwe wet van kracht die discriminatie op basis van lengte en gewicht strafbaar maakt. Dit zou grote gevolgen moeten hebben voor de danswereld. Maar een recent artikel van de New York Times laat zien dat die verandering maar langzaam gaat - al is er wel wat vooruitgang.
Wet tegen bodyshaming
Sinds mei 2023 zijn lengte en gewicht toegevoegd aan de ban tegen discriminatie in de New Yorkse wetgeving. Naast ras, gender, leeftijd, religie en seksuele oriëntatie is het nu dus ook strafbaar om mensen uit te sluiten op basis van lengte en/of gewicht. Dat geldt voor werkgevers, huisvesting en publieke voorzieningen.
Voor dansers betekent dit dat ze vanaf nu een wettelijke tool hebben om auditie-uitslagen aan te vechten. Maar een nieuw artikel in de Amerikaanse krant New York Times laat zien dat dit in de praktijk nog lastig is. Want in de wet staat ook dat er door de werkgever een uitzondering mag worden gemaakt, wanneer gewicht of lengte een ‘essentiële vereiste’ is om het werk te kunnen doen. Maar wanneer is dat nu het geval bij dans? En hoe bewijs je dat een choreograaf of gezelschap jou heeft afgewezen om je gewicht, wanneer zij zweren dat het komt door ‘gebrekkige techniek’ of ‘te weinig talent’?
Esthetische eenheid
Het artikel haalt verschillende voorbeelden aan van argumenten die in de danswereld worden gebruikt om mensen te selecteren op gewicht. Zoals de ‘esthetische eenheid’ van een chorus line of corps de ballet, waarin het volgens veel choreografen de bedoeling is dat de dansers zoveel mogelijk op elkaar lijken. Of de schoonheid van extensies en lijnen, die volgens beroemde (en inmiddels flink bekritiseerde) choreografen als George Balanchine worden verborgen wanneer een danser een te hoog vetpercentage heeft. Er zijn ook mensen die zeggen dat je bepaalde bewegingen beter kunt uitvoeren als je minder weegt - al haalt het artikel deze bewering gelukkig ook meteen onderuit. Want uiteindelijk gaat het bij dans om talent, training en techniek - die je kunt ontwikkelen ongeacht je uiterlijke kenmerken.
Positieve verandering
Er zijn gelukkig ook voorbeelden van gezelschappen en scholen die al wél veranderingen hebben aangebracht in hun aanpak. Zo voerde het New York City Ballet nieuwe protocollen in om het gewicht van dansers alleen nog in vertrouwen te bespreken, dus één-op-één met het gezondheidsteam in plaats van openlijk met de artistieke staff. Dat is een positieve verandering en een terechte reactie, nadat een van hun dansers het gezelschap in 2022 nog beschuldigde van body shaming.
En ook docenten gaan nu zorgzamer om met het gewicht van hun studenten. Ze springen bijvoorbeeld sneller in wanneer ze verstoord eetgedrag opmerken, vertelt Akira Armstrong. Zij is de oprichter van Pretty Big Movement, een dansgezelschap voor plus-size dancers, en geeft regelmatig workshops bij Ailey Extensions. Daar creëert ze safe spaces voor dansers, ongeacht hun lichaamsbouw. Akira ziet het gebrek aan plekken voor grotere lichamen als een creatief falen van andere choreografen: “In an art form about bodies a variety of shapes should offer possibilities, not problems.”
Bronnen
Fitzsimmons, E. G. (2023, 26 mei). Ban on Weight Discrimination Becomes Law in New York. New York Times. Geraadpleegd op 28 december 2023.
Fuhrer, M. (2023, 19 dec). Dancers of All Sizes Hope Change Follows a Discrimination Ban. New York Times. Geraadpleegd op 28 december 2023.
Maes, E. (2022, 20 januari). Dansers en eetstoornissen (deel 1): 'the look that can kill'. Dansdocent.nu. Geraadpleegd op 28 januari 2023.