In de spotlight: breakdancer en inspirator Redouan Ait Chitt

““I AM… Two of the most powerful words in existence. For what you put after them, you become.””

INTERVIEW | Redouan Ait Chitt (30 jaar), ook wel bekend als ‘Redo’, werd geboren met een fysieke beperking. Toch hield hem dat niet tegen om te gaan dansen. Onder het motto ‘No Excuses, No Limits’ bouwde deze breakdancer uit Gorinchem - ondanks de vele vooroordelen - zijn carrière op. Hij werd lid van de crew Ill-Abilities™ en behaalde in 2014 de tweede plaats bij het tv-programma Everybody Dance Now. In 2019 won hij met zijn solovoorstelling REDO de Zwaan voor de ‘meest indrukwekkende dansprestatie’. In dit interview geeft deze multi-getalenteerde danser, spreker en ondernemer een kijkje in zijn visie op danseducatie.

Dit artikel is geschreven in opdracht van Dansdocent.nu, en meeverhuisd naar Dansers.nu. Vanaf oktober 2022 lees je in deze rubriek gloednieuwe interviews met dansers en makers uit Nederland en Vlaanderen.

Wanneer ben je begonnen met dansen?

Dat was vrij laat. Het was toen ik 14 jaar was. Ik zat net op de middelbare school en zag daar enkele oudere leerlingen dansen. Het was de eerste keer dat ik breakdance zag. Daarvoor had ik nog nooit dans echt live gezien. In Gorinchem waren enkel scholen waar ballet, musical of partnerdansen gegeven werd. Dans was me nooit echt opgevallen. Maar toen ik dát zag was ik meteen verkocht.

De dansers waren helemaal in zichzelf. Het leek of ze in hun eigen wereld zaten. De moves die ze deden waren voor mij mindblowing. Dat je met je eigen lichaam zo ondersteboven kon staan en ook de muziek die ze draaiden, funk, hiphop en soul, sprak me aan. Het totale plaatje haalde me over: dit moest ik proberen.

Wat heeft het ‘dans-vlammetje’ bij je aangewakkerd?

De jongens die ik op school had zien dansen kregen les in een buurthuis vlakbij onze school. Samen met enkele vrienden ben ik daar in 2004 op les gegaan bij twee breakers uit Rotterdam. Na een jaar werden deze lessen stopgezet door bezuinigingen. Toch waren ik en mijn vrienden ontzettend gemotiveerd om wel door te gaan. We vonden het oprecht leuk. We dachten: met of zonder docent, we willen dansen!

Overal waar we maar konden deden we dat ook. Soms waren dat plaatsen in het winkelcentrum, parkeergarages, hallen van bedrijven en soms gingen we naar mensen die zalen verhuurden. We vroegen of we voor 1 euro per persoon de zaal konden gebruiken. Na een tijd had een vader van een vriend een schuur gebouwd van 4m bij 4m met spiegels. We gingen toen daar iedere avond trainen.

Op een gegeven moment gingen we naar evenementen toe, naar de competitiewereld die in breakdance best wel sterk is. In die battles wil je steeds beter dansen dan je tegenstander. Daar lag ook eerst mijn focus: meedoen aan competities.

Heb je ook een dansopleiding gevolgd?

Ik volgde geen dansopleiding en leerde alles vanuit de eigen ervaring. Ik studeerde wel ‘Media en Entertainment’, dat heet nu ‘Creative Business’. Daar kon ik wel alles op dans betrekken. De organisatie, het wegzetten van een danser, het organiseren van een festival... Alles ging bij mij over dans.

Het is ook goed om zo veelzijdig te zijn. Ik ben uiteindelijk heel blij dat ik juist dát heb gedaan en geen dansopleiding. Dans leer je in het algemeen door te doen, te ontwikkelen en van mensen te leren en niet omdat je een opleiding hebt gedaan. Als je de discipline en de tools hebt om echt te willen dansen dan kun je tijd vinden om het te doen. En dat deed ik dus naast mijn voltijd studie. Ik trainde hele avonden en in het weekend.

Hoe ben je in het theater terechtgekomen?

Ik ging me als danser in het theater pas ontwikkelen toen ik in 2008 gevraagd werd op te treden door de Noorse vrouw van een vriend van mij. Zij was moderne danseres en mocht een show produceren en choreograferen. Ze vroeg mij erbij voor een duet met een moderne danseres. Dat was mijn eerste aanraking met theater.

Ik werd toen helemaal uit mijn comfortzone gepusht. Vanuit de battles was ik gewend om hard te gaan en binnen 30 tot 50 seconden een zo goed mogelijke set neer te zetten. Opeens moest ik in het theater een voorstelling van uur dansen met een verhaallijn die over die hele tijd verspreid moest worden. Ik moest twintig tempo’s trager dansen dan ik gewend was. Het was voor mij een turning point.

Ik ben ook heel erg geïnspireerd geraakt door de moderne dansers van die tijd. De manier waarop zij de vloer gebruikten met een zachtheid van beweging en een zekere souplesse hebben mij vroeg in mijn carrière gestimuleerd om mijn bewegingsstijl aan te passen.

Hoe was het om de Zwaan te winnen?

Revolutionair! Voor mij een absolute kroon op mijn werk als danser. Ook voor Hiphop in het theater een enorme erkenning dat voor het eerst in de geschiedenis een ‘niet-klassiek-geschoolde-danser’ zo’n prestigieuze dansprijs wint.

Hoe zou je jouw dansstijl omschrijven?

Moderne dans heeft me hierin zeker beïnvloed. In breaking wil ik graag vloeiend bewegen. Het mooiste compliment dat ik vaak krijg is dat mensen als ze me zien dansen geen beperkingen zien. Als ik op straat loop en mensen me niet kennen kennen is het eerste wat gaat spelen de vooroordelen. Maar als ik dans dan zijn er geen vooroordelen en beperkingen en dat is naar mijn idee heel mooi.

Welke vooroordelen moest je overwinnen?

Als je een fysieke beperking hebt, gaan mensen ervan uit dat je bepaalde dingen niet kunt. Als ze vragen wat je doet in het dagelijkse leven, dan is de reactie op het antwoord ‘Ik ben professioneel danser’ vaak: Hoe dan? Alsof dat niet mogelijk is. Mijn doel was altijd om mijn beperking niet voorop te stellen. Ik wilde dans laten zien op het hoogste niveau. Dat heb ik altijd gedaan, ook met andere sporten. Ik wilde meedraaien met de rest en niet minder zijn dan iemand anders.

Je moet je continu bewijzen, want mensen zien als eerste je beperkingen en kijken niet verder. De associatie wordt dan vaak gemaakt dat ik enkel dans met mensen die ook een beperking hebben of dat het alleen maar een hobby is. Vroeger had ik ook vaak dat we met mijn dansgroep een optreden hadden. Ik regelde daarvoor altijd alles. Mensen dachten dan dat ik niet de danser was maar de mascotte van de groep.

Voor welk publiek treedt je het liefste op?

Als ik naar battles ga en ik ben echt met het breakpubliek dan is dat waar ik zelf als danser het meeste van groei. Het is je eigen scene en je kan er niets faken. Alle details worden gezien. Het is een reality check. Meedoen aan die competities, en dat doe ik nog steeds, is voor mij de ultieme uitdaging om als danser te groeien en jezelf te bewijzen. Dat is met shows minder omdat het een hele andere scene is met andere mensen.

Ik denk dat het mooi is om die hele diversiteit aan publiek te hebben. Ik denk dat de stijl die ik doe heel toegankelijk is voor heel veel mensen. Zowel kinderen als jongeren kan het bereiken, maar ook de vet klassieke wereld. Je kan me neerzetten op een zeil met Koningsdag en ik heb een leuke straatshow, maar je kan me ook neerzetten in Kennedy Center New York en ik rock hem wel.

Wat doe je als lid van ILL-Abilities?

In 2010 ben ik bij ILL-Abilities terecht gekomen. Het is een unieke groep om in te zitten. Iedereen is afzonderlijk super getalenteerd en dat we allemaal een fysieke beperking hebben is voor ons niet leidend. Het is wel wat ons verbindt. Voor alle leden van ILL-Abilities was dans letterlijk een uitweg. Wat we tijdens onze shows losmaken bij mensen, de reacties en de intensiteit, is iets dat ik nog nooit ergens anders ben tegengekomen.

Niet iedereen hoeft professioneel danser te worden, maar als dans je kan helpen je te ontwikkelen als persoon dan gaan we daarvoor! Zo zijn we bijvoorbeeld gestart met een lespakket om docenten te trainen hoe je bijvoorbeeld met dansers met een beperking omgaat. De ervaringen die wij zelf hebben meegemaakt delen we. We noemen het ‘Train the Trainer’. We hebben daar nu een aantal succesvolle projecten mee gedaan in Hong Kong en Noorwegen.

In Nederland hebben we wel workshops en voorstelling gegeven maar geen ‘Train the Trainer’. Hier lopen er al enkele docenten rond die er al heel goed mee overweg kunnen. Bijvoorbeeld bij Holland Dance met de conferentie DanceAble waar ik afgelopen keer showhost was. Er zijn daar mensen die zich gespecialiseerd hebben en onderzoek gedaan hebben. Dat is ontzettend belangrijk dat zij hun kennis delen.

Hoe sta jij dan tegenover inclusiedans?

De breakdance scene, waar ik vandaan kom, daar bestaat het hele woord ‘inclusie’ niet. Iedereen bestaat naast elkaar en danst samen. In een battle kun je gewoon net zo goed verliezen van een 12-jarig meisje. Het onderscheid wordt niet gemaakt zoals in heel veel andere competities. Inclusie is dan ook voor mij een rare term omdat ik altijd met iedereen meegedanst heb en dat vanzelfsprekend vind. Het is raar dat als ik met een andere danser sta dat ik dan inclusief ben. Ik snap wel waarom het er is. Het kan prima naast elkaar bestaan.

Voor mij is dans dans en van kunst in zijn algemeenheid vind ik dat als je het goed vindt het geen label hoeft te hebben. Ik ga niet iets meer waarderen omdat je toevallig iets mist. Het moet mij raken en iets doen en wat je achtergrond is doet er niet toe. Dat vind ik ook belangrijk als je een inclusive company bent, dat je gelijk bent aan elkaar en niet ‘we nemen iemand erbij om de term aan te kunnen nemen’. Als mensen met mij samen willen werken dan hoop ik dat dat ze dat willen omdat het tof is en we een connectie hebben. Iets moet niet ontstaan vanuit een term of trend.

Wat is jouw aanpak in de dansles?

Ik ben heel vroeg les gaan geven. In 2004 startte ik met dansen en al in 2006 stond ik les te geven. Ik was toen 16 jaar oud. Samen met de vier vrienden, waarmee ik begon te dansen in een gymzaal in een dorpje bij Gorinchem, namen we een les over. Twee van ons waren altijd heel serieus en de andere waren iets meer aan het klooien.

Samen met die ‘serieuze’ vriend kwamen we er achter dat het bij lesgeven fijn was om de basis door te geven aan jonge kinderen. Het is te vergelijken met klassiekere stijlen of vechtsporten waar ook heel erg vanuit een basis gewerkt wordt. Het is ontzettend fijn als je leerlingen ziet groeien en beter worden en meer toe kan gaan voegen.

In 2013 en 2014 ben ik, omwille van een drukke agenda, gestopt met vaste lessen. Vanaf dat moment ben ik vooral workshops gaan geven.

Welke tip zou je aan dansdocenten mee willen geven?

Je moet heel erg flexibel zijn. Lessen moet je voorbereiden, maar je moet je daarnaast steeds blijven inleven in wat mensen nodig hebben. Je les wordt nog beter door in te spelen op het moment en de energie en vibe op te pikken, of juist te geven. Probeer niet vanuit het boekje de didactiek die je hebt geleerd over te brengen, maar blijf bij dans die staat voor emotie en gevoel. Zorg dat je je kunt laten leiden door het moment. Anders wordt je een dansdocent die hetzelfde is als klassieke danser die niet kan freestylen. Openstaan is groeien en fouten maken. Vooral door te doen leer je.

Wat wil je nog bereiken?

Ik wil alles uit mijn danscarrière halen. Ik ben nog steeds groeiende en ik heb het gevoel dat dat nooit zal stoppen. Ik stop dan ook nog steeds heel veel tijd in het trainen en blijven ontwikkelen als danser en blijven leren van anderen. Ik vind het mooi om nog steeds mee te blijven doen aan battles, dat is waar ik vandaan kom en zo test ik mezelf. Ik hoop ook echt dat ik het hele label van ‘inclusie’ kan doorbreken. Ik wil naast iedere andere danser staan. Ik wil niet onder doen.

Ook op het gebied van shows en theater wil ik me blijven ontwikkelen en nieuwe producties doen. Ik zou ook graag samenwerkingen met dansgezelschappen aangaan en later gaan maken. Nu maak ik sporadisch dingen, maar nog geen hele voorstellingen. Hopelijk kan ik snel ook weer gaan reizen. Ik was continu op pad en aan het reizen voor shows wereldwijd. Daar ben ik nog niet op uitgekeken.

Ik ben mijn droom aan het leven. Ik wil er alles uit halen zodat ik terug kan kijken op een hele vruchtbare carrière en iets achter kan laten van mezelf.

Bio Redo

Redouan Ait Chitt (30 jaar), ook wel bekend als ‘Redo’, werd geboren met een fysieke beperking. Hij heeft een korter rechterbeen, mist een heup, heeft een kortere rechterarm met aan zijn een rechterhand twee vingers en aan zijn linkerhand drie vingers. Toch hield hem dat niet tegen om te gaan dansen. Onder het motto ‘No Excuses, No Limits’ bouwde deze breakdancer uit Gorinchem - ondanks de vele vooroordelen - zijn carrière op.

In 2010 werd Redouan lid van de internationale breakdance crew ILL-Abilities ™ Hiermee reist hij de wereld rond voor het geven van shows en workshops. De groep was genomineerd voor een Olivier Award en stond in theaters van New York tot San Francisco en van Londen tot Zuid-Korea. Solo stond hij op het podium van Young Impact 2018 en het Bedankconcert van Prinses Beatrix. Vijf jaar lang was hij mede-eigenaar van zijn eigen dansstudio. In 2014 nam hij deel aan het populaire RTL4 programma Everbody Dance Now, waar hij een tweede plaats behaalde. Het betekende zijn doorbraak bij het grote Nederlandse publiek. In 2018 ging hij in première met zijn soloshow REDO. Hiervoor won hij in 2019 de Zwaan voor de ‘meest indrukwekkende dansprestatie’.

www.iamredo.com

Dit artikel wordt je gratis aangeboden door Dansers.nu. Vind je ons online magazine voor dansers ook een fantastisch initiatief? Steun ons dan door lid te worden!

IN DE SPOTLIGHT

Dansdocent ben je omdat het je passie is, maar wat meer respect en erkenning zou ook fijn zijn. Toch? Daarom interviewen wij regelmatig leden van Dansdocent.nu om hen in de schijnwerpers te zetten en de aandacht te geven die zij verdienen. We vragen hen waarom ze dansdocent zijn geworden, hoe ze het ervaren en wat ze nog zouden willen meemaken. Ook interviewen we regelmatig vooraanstaande en populaire dansdocenten. Laat je inspireren door deze mooie mensen!